An Autumn Feel

Herfst, een seizoen van transformatie.  De natuur bereidt zich voor op een rustperiode noodzakelijk voor haar wedergeboorte. Herfst, een seizoen van contemplatie. De mens denkt na over de voorbije periode en maakt enkele goede voornemens voor het komende jaar. Misschien willen we net als de natuur een soort hergeboorte, een mogelijkheid om een beter mens te worden en een waardevoller leven te leiden.

Een poëtisch herfstgevoel zijn voor mij de woorden van Jacques Prévert in Les Feuilles Mortes.  Ze worden hier wondermooi gebracht door de ontroerende en ontroerde Yves Montand.

An Autumn Feel

Autumn, a season of transformation.  Nature prepares herself for an intermission, a period necessary for her rebirth. Autumn, a season of contemplation.  People reflect on the past and make good resolutions for the following year. Maybe we also long for a rebirth, a chance to be a better person and a chance to lead a fuller life.

To me the words of Jacques Prévert in Les Feuilles Mortes bring a poetic autumn feel.  These words are so beautifully interpreted by the moving and moved Yves Montand.

Autumn Leaves. Click here.

A Philosophical Moment

Begin dit jaar kocht ik The Moment van Douglas Kennedy.  Ik las al zijn vorige romans en hou in het bijzonder van The Pursuit of Happiness. Het boek The Moment beschrijft een intense liefdesrelatie in het verdeelde Berlijn tijdens de koude oorlog.  Ik vreesde een beetje voor een mogelijke kille sfeer van vervreemding en het boek bleef een tijdlang ongelezen in mijn boekenkast staan. In september las ik uiteindelijk The Moment van Douglas Kennedy. Het verhaal was meeslepend en fascineerde me, maar ik kreeg niets op mijn blogpapier.  Ik werd afgeleid door praktische zaken, maar bleef onbewust met het onderwerp bezig.

Inhoud

Thomas Nesbitt is een gescheiden Amerikaanse schrijver die afgezonderd leeft in Maine.  Op een morgen arriveert een pakketje uit Berlijn.  Op de envelop staat als afzender de naam Petra Dussmann.  Zij was de vrouw waarmee Thomas vijfentwintig jaar geleden een hartstochtelijke liefdesrelatie had in het verdeelde Berlijn.  Petra was een vluchteling uit Oost-Berlijn met een pijnlijk verleden.  Thomas besloot op een noodlottig moment meer waarde te hechten aan de beschuldigingen van de autoriteiten dan aan haar woorden en verraadde de enige vrouw die hij ooit heeft liefgehad.

De pijn van het verlies, zijn schuldgevoel en de intense liefde die hij nog altijd voor deze vrouw voelt, hebben altijd in de weg gestaan van latere liefdesrelaties.  Na de ontvangst van het pakket besluit hij om terug te keren en wordt hij opnieuw voor een keuze gezet.

Gedachten

In het thema van het boek, namelijk hoe een eigen keuze bepalend kan zijn voor het verdere verloop van ons leven en hoe wij bewust en onbewust onze eigen muren, onze eigen gevangenissen creëren, zit volgens mij veel waarheid.  De draagwijdte van deze gedachte is immens en de idee liet me niet meer los.

Ik keek o.a. naar Braveheart van Mel Gibson, Matchpoint van Woody Allen, The Patriot van Roland Emmerich en Jean de Florette en Manon des sources van Claude Berri. Ik mijmerde over de verloren kans van Fry en zijn geliefde hond Seymour Asses uit Futurama, een fragment dat me vroeger erg heeft ontroerd. Ik luisterde naar reportages en interviews met Sartre over de betekenis van existentiële vrijheid en las de kolossale biografie van Simone de Beauvoir geschreven door Deirdre Bair.

Het begrip 'vrijheid' en het gevoel van vrijheid houden me reeds heel lang bezig.  Het begon toen ik als kind langs de achterpoort de tuin uitvluchtte naar nabijgelegen weilanden en bossen.  Het reflecteert nu in mijn afkeer van lege sociale plichtplegingen, het huwelijk als officieel instituut, georganiseerde religies, partijpolitiek ... en mijn interesse in literatuur en filosofie waar iedereen vrij is te gaan waar hij of zij wil.

Vrijheid is voor mij keuzes kunnen maken evenwel met respect voor de ander m.a.w. met erkenning van de persoonlijke vrijheid van de ander. Wanneer je een keuze maakt, heb je echter slechts een beperkte controle op de gevolgen mede door de reactie van anderen.
Hierin herken ik de uitspraak van Douglas Kennedy, die zegt : 'Faith happens after choice.' 

Hij staat ook achter de woorden van Novalis : 'Character is destiny.' (zie videofragment)
Persoonlijk temperament en persoonlijke normen zullen een keuze beïnvloedden. Uit dit oogpunt zijn de woorden van Novalis waar, maar 'character' is volgens mij niet de enige determinant.
Naast 'character' bepalen zaken zoals fysieke kracht, fysieke aantrekkelijkheid, financiële situatie, politiek klimaat, culturele achtergrond mede de keuzes die je maakt en nog meer de keuzes die je hebt. Wat houdt het begrip 'character' in volgens Novalis ? Bestaat er zoiets als vrije keuze ?

Ditalles houdt voor mij niet in dat je geen verantwoordelijkheid draagt voor je keuzes.  Je keuze mag evenwel niet moreel verwerpelijk zijn. Wie bepaalt echter wat en wanneer iets moreel verwerpelijk is ?
Vrijheid en keuzes : het blijven complexe zaken. Wordt vervolgd.

'Philosophy is really nostalgia, the desire to be at home.' (Novalis)

A Philosophical Moment

I bought The Moment, written by Douglas Kennedy, at the beginning of this year.  I've read all his novels and I especially liked the Pursuit of Happiness.  The novel The Moment describes an intense love affair in the divided Berlin during the Cold War.  I dreaded a possible cold atmosphere of alienation and the unread book remained in my bookcase for quite some time.

I finally read The Moment of Douglas Kennedy in september. It was a moving story and it fascinated me but I suffered from blogwriters block. I felt distracted by other issues but I was unconsciously still absorbed by it.

Content

Thomas Nesbitt is a divorced American writer living a secluded life in Maine. One morning a package postmarked Berlin arrives.  On the envelop the return address lists the name Petra Dussmann. She was the woman with whom Thomas had an intense love affair twenty-five years ago in the divided Berlin during the Cold War.  Petra was a refugee from East Germany hiding a painful past. Thomas decided in  a desastrous moment to value the accussations of the authorities more than anything else and betrayed the only woman he had ever loved.

The pain of the loss, his guilt and his intense love he still feels for this woman have always hindered future love affairs.  After receiving the package he decides to go back and faces yet another dilemma.

Thoughts

There is a lot of truth in the theme of the novel that is, how our own choices can determinate the future course of our life and how we consciously or unconsciously create our own walls, our own prisons. The importance of this idea is immense and it haunted me.

I watched Braveheart by Mel Gibson, Matchpoint by Woody Alllen, The Patriot by Roland Emmerich and Jean de Florette and Manon des sources by Claude Berri. I pondered over the lost chance of Fry and his beloved dog Seymour Asses in Futurama, a scene that has really moved me in the past. I listened to documentaries and interviews with Satre about the meaning of existential freedom. I even ended up reading the massive biography of Simone de Beauvoir by Deirdre Bair.

The idea of 'freedom' and the feeling of freedom have always been important to me. It started when I was still a child sneaking out of the garden to the nearby meadows and forests. It reflects now in my dislike for empty social formalities, for marriage as an official institute, for organized religions, for party politics ... and my love for literature and philosophy where anyone is free to go wherever he or she wants.

Freedom to me means being able to make choices with respect for others, that is in recognition of their personnel freedom.  However, when you make a choice you can hardly control the outcome partly because of the reaction of others.

I herein recognize the words of Douglas Kennedy : 'Faith happens after choice.' He also strongly believes the words of Novalis : 'Character is destiny.' (see video)

Personnel temperament and personnel moral standards will influence one's choices.  Keeping this in mind Novalis is right, but I think that 'character' is not the only defining issue. Apart from 'character', issues like physical strength, physical allure, financial situation, political climate, cultural background also determine the choices that you make and, moreover, the choices that you have. What is the meaning of 'character' for Novalis ? Does freedom of choice exists ?

For me all this doesn't rule out the responsibility you have for the choices that you make.  Your choices cannot be morally reprehensible. Then again who defines what and when something is morally reprehensible ?

Freedom and choices remain complex issues.  To be continued.

Don't Fence Me In by Willie Nelson. Click here.

Freedom by George Michael. Click here.

Freedom by Michael Hart. Click here.

What Goes Around, Comes Around

Vandaag heb ik naar de film Jean de Florette gekeken.  Jean de Florette (1986) is een historisch drama gebaseerd op een boek van Marcel Pagnol.  De film heeft een vervolg genaamd Manon de Sources (1986).  De film geeft de mooie, landelijke Provence en zijn bekrompen dorpsmentaliteit uit de jaren twintig weer.

Inhoud

Het verhaal speelt zich af in een klein dorpje in de Franse Provence net na de Eerste Wereldoorlog.  Ugolin Soubeyran (Daniel Auteuil), een lokale boer, droomt ervan anjers te kweken, maar mist de nodige grond.  César alias Papet (Yves Montand), zijn oom, tracht hem te helpen en wil de gronden van hun buurman kopen.  In een verhitte discussie wordt de buurman echter door Papet gedood.

De erfgenaam, een belastingscontroleur uit een naburige stad, komt samen met zijn vrouw en dochter daar wonen.  De nieuwe eigenaar, Jean Cadoret (Gérard Depardieu), wil de rest van zijn dagen zelfvoorzienend leven in het huis van zijn moeder. Ugolin ziet zijn droom in rook opgaan.  Papet  smeedt echter een duivels plan om Jean te ontmoedigen.  Papet moedigt Ugolin aan om bevriend te worden met Jean, de zoon van Papet's vroegere jeugdliefde Florette, zijn vertrouwen te winnen en zijn plannen langzaam te ondermijnen. In het tweede deel Manon de Sources zal pas duidelijk worden hoe rampzalig hun handelingen voor alle partijen zijn.

Gedachten

De film geeft mooi het enthousiasme en bijhorend idealisme van Jean Cadoret, later door Ugolin Jean de Florette genoemd, weer.  Je leeft mee met zijn gevecht tegen de natuurelementen.  Alhoewel hun  gedrag ronduit moreel verwerpelijk is, kan je tegelijkertijd ook begrip opbrengen voor de dromen van Ugolin en Papet.  Het is een verhaal van tegenstellingen : stad versus dorp, modernisme versus traditie, idealisme versus hebzucht, buitenstaander versus gemeenschap.  Het verhaal laat zien hoe levens zonder medeweten van de betrokkenen kunnen verbonden zijn.  Het doet je even nadenken over thema's als familie, bezit, moraliteit en vreemdelingenhaat. De grootste boodschap is wel : 'What goes around, comes around.'  Karma !

What Goes Around, Comes Around

I have been watching the movie Jean de Florette today. Jean de Florette (1986) is an historical drama film based on a novel by Marcel Pagnol.  The movie has a sequel named Manon de Sources (1986).  It describes the beautiful, rural Provence and its narrow-minded parochialism of the twenties.

Content

The story is set in a small village in the French Provence, shortly after the First World War.  Ugolin Soubeyran (Daniel Auteuil), a local farmer would like to grow carnations, but lacks the necessary farmland. César alias Papet (Yves Montand), his uncle, tries to help him and would like to buy some land of his neighbour. In a heated discussion the neighbour gets killed by Papet.

The heir, a tax collector from a nearby city, comes to live there together with his wife and daughter. The new owner, Jean Cadoret (Gérard Dépardieu) would like to live self-sufficiently in his mother's house for the rest of his life.  Ugolin's dreams go up in smoke.  However, Papet thinks of a diabolic plan to discourage Jean.  He tells Ugolin to befriend Jean, the son of Papet's childhood girlfriend, gain his confidence and slowly undermine his projects.  It is only in the second movie Manon de Sources that it becomes clear how disastrous the consequences of their actions are for both parties.

Thoughts

The movie describes beautifully the enthusiasm and the associated idealism of Jean Cadoret, later named Jean de Florette by Ugolin. You feel with his struggle against the natural elements.  Although their behaviour is morally reprehensible, you can also understand and sympathize with the dreams of Ugolin and César.  It is a tale of opposites : city versus village, modernism versus tradition,  idealism versus greed, outsider versus community.  The story shows how lives can be intertwined without the parties concerned being aware.  It makes you think about themes like family, property, morality and xenofobia. This story is certainly about  'What goes around, comes around'.  Karma !

Musical theme from Jean de Florette. Click here.

Beautiful lovesong from Manon des Sources. Click here.

The Call of the Mountains

Tijdens vorige vakanties waren we vooral bezig met familiebezoeken en een occasionele stranddag in Vilepoja. 

Niettegenstaande angstaanjagende verhalen over beren, wolven en slangen leken de bergen me vanuit de verte uit te nodigen.  De tweede week van deze vakantie reden we op mijn herhaald verzoek eindelijk richting Albanese Alpen (Bjeshkët e Nemuna).  We namen de 'snelweg' naar Hani i hotit.  Deze weg tussen Shköder en Hani i hotit (grensovergang naar Montenegro) krijgt langzamerhand vorm.  Er zijn wel nog enkele onafgewerkte stukken en de bewegwijzering laat veel te wensen over, maar overdag is het doenbaar.  

Toen we de week daarvoor de spectaculaire bergwegen tussen Kotor en Podgorica (Montenegro) verlieten en Albanië langs deze douanepost 's nacht binnenreden, ergerden we ons echter mateloos.  Zonder enige verlichting was het moeilijk onze weg te vinden in het opwaaiend zand.

Vlak voor we die dag de bergen inreden, wilden we nog even diesel tanken.  Langs de snelweg stonden verschillende benzinestations, maar geen enkele pomp bleek geschikt voor onze nieuwe auto.  We moesten bijna helemaal tot Hani i hotit rijden met een vrijwel lege tank.  Daar vonden we een hypermodern tankstation.  Wel, zonder zin voor avontuur en zonder liefde voor het onverwachte moet je Albanië niet aandoen.  D'oh !

 

Na enige tijd zag ik eindelijk de eerste degelijke wegwijzer naar onze bestemming Razëm.  De autorit naar Razëm is echt een aanrader.  Als je houdt van prachtige vergezichten langs gewaagde haarspeldbochten, moet je daar zijn.  Ik verwachtte daarboven een pittoresk, verlaten bergdorpje, maar kreeg een natuurreservaat inclusief operationele speelvelden en een verzorgd restaurant (Natyral Razma Resort).  De parkeerwachter vertelde ons dat het restaurant enkel toegankelijk was na reservatie. Werkelijk !

We hebben daar een tijd rondgewandeld en genoten van de frisse, zuivere berglucht.  Echte bergwandelingen zaten er met ons driejarig zoontje niet in, maar het was zeker de moeite.  Dat pittoreske bergdorp vind ik later wel tijdens een echte bergwandeling met rugzak.

Magnificent views

The Call of the Mountains

During previous holidays to Albania we were mainly busy visiting family and having the occasional day at the beach in Vilepoja.

Despite terrifying stories including bears, wolves and snakes the distant mountains always seemed to invite me.  So, on my persistent request, we finally headed for the Albanian Alps (Bjeshkët e Nemuna). We took the 'highway' to Hani i hotit.  The road between Shkodër and Hani i hotit (border with Montenegro) is finally coming about .  There are still some unfinished parts and the road signs are virtually nonexistent, but driving during daytime is feasible.

Hairpin turns leading to Razëm

When we left the spectacular mountain paths between Kotor and Podgorica (Montenegro) and entered Albania at Hani i hotit a week before, we were genuinely annoyed.  Without any road light it was very hard to drive safely through drifting sand. Before driving into the mountains that particular day we needed to fill up with diesel. Along the highway were several gas stations but none seemed to have the appropriate gaspump for our new car. We nearly had to drive as far as Hani i hotit on an almost empty tank. There we found a hypermodern gas station. Well, without a sense for adventure and a love for the unexpected you don't need to visit Albania.     D'oh !

Natyral Razma Resort

I eventually saw the first proper road sign to our destination Razëm.  The car ride to Razëm is definitely worth doing.  If you are into looking at amazing panoramic views from hairpin turns, go there. I was expecting a desolate, picturesque mountain village, but I got a national park including operational playing-grounds and a proper restaurant (Natyral Razma Resort).  The car-park attendant told us that the restaurant was only accessible after reservation.
Really !

We decided to have a walk and enjoyed the fresh mountain air.  Real hiking was not on the agenda because of our three year old son, but it was worth the trip.  I will find that picturesque mountain village later during a real hiking tour including backpack.

Made me think of the U.S.

Wandering The Streets of Shkodër

We zijn vorige week zaterdag (3:00) teruggekomen uit Albanië.  Het was daar zinderend heet en ik verlangde naar het zachte Belgische klimaat. Toen ik zaterdagmorgen (10:00) in mijn eigen bed wakker werd, waande ik me echter weer daar.  Ik zat vorig weekend dus opnieuw te puffen en durfde me nauwelijks te bewegen.  Ik had daardoor meer tijd nodig om te recupereren van de reis en de lange autorit.

Deze foto's heb ik begin vorige week in de stad Shkodër genomen.  Shkodër ligt in het noorden van Albanië aan de voet van de Albanese alpen.  Wat me het meeste opviel bij mijn eerste bezoek aan de stad enkele jaren geleden was het enorme netwerk van zelfstandigen.  De straten staan bol van honderden kleine winkels en straatverkopers.  Albanië gaat nog steeds gebukt onder hoge werkloosheidscijfers.

Tobacco salesman on the sidewalk and a jewelry shop in the background

The sheep farmers exhibit their vendibles very early in the morning

De produkten zijn heel verscheiden en levensmiddelen zijn supervers en goedkoop.  Vissen, kippen en schapen worden ook levend op de stoep van de winkelstraten verkocht.  Ik zag daar enkele dagen geleden een man met een pasgekocht, vastgebonden schaap in zijn fietsmandje door het hectische verkeer rijden.  De verwarde schapenogen staan voor altijd in mijn hoofd gegrift.  Vissen keken me daar vragend vanuit overbevolkte plastic bakken aan en kippen lagen luilekker op het voetpad, weliswaar vastgebonden, op hun lot te wachten; geen doordeweekse winkeldag.

You can find the most tasty and juicy fruits and vegetables here

A shoe shop and a typical 'men only' café

Als het drukke verkeer en de hitte je even teveel worden, kan je iets drinken in de ontelbare koffiebars. Voorwaarde is wel dat je een man bent.  Het is traditie dat mannen elkaar ontmoeten in deze lokalen en de vrouwen thuis koffie drinken.  Als vrouw kan je, liefst vergezeld van een man, in heel de stad in enkele koffiebars terecht, waaronder de bar van Hotel Europe en koffiebar Primavera.  Ik was echter die dag alleen en ben naar Hotel Europe gegaan vergezeld van een boek. Ik werd er goed bediend, het interieur was luxueus en de airco werkte optimaal. Ik zag zelfs nog meer vrouwen samen op het buitenterras zitten.  Wordt vervolgd.

You can sit on the terrace of Hotel Europe overlooking the lovely fountains and the beautiful mosque

Wandering The Streets of Shkodër

We returned from Albania on Saturday (3:00 a.m.) last week.  It was scorching hot there and I looked forward to the mild Belgian climate.  However, when I woke up in my own bed on Saturday morning (10:00 a.m.) I was under the impression that I had never left Albania.  So last weekend I was panting and puffing again, hardly being able to move. Therefore I needed some more time to recuperate from this holiday and the long drive home.

I took these pictures in the city of Shkodër beginning last week.  Shkodër is situated in the north of Albania at the foot of the Albanian alps.  What struck me the most while visiting the city a few years ago was the immense network of entrepreneurs.  The streets are chock full of independents shops and street vendors.  Albania is still plagued by very high unemployment rates.

 

Baby shop and shoe store with the beloved Mercedes in the forefront

Shops and more shops

The supply of goods is very diverse and groceries are very fresh and cheap.  You can even buy live fish, chickens and sheep on the sidewalks in the shopping streets. I saw a man driving through the hectic traffic his bike basket filled with a newly bought, tied up sheep just a few day ago.  The confused sheep's eyes are etched in my memory forever.  Fish looking at me interrogatively from overpopulated, plastic containers and chickens relaxing in the sun awaited their fate; not my usual day out shopping.

Hotel Europe in the background

If the busy traffic and the heat are getting to you, you can have a drink in the numerous bars, on condition that you are a man that is.  It is tradition that men meet each other in these venues, whereas the women have their coffee at home.  A woman, preferably accompanied by a man, can only visit a few coffee bars like the bar at Hotel Europe and coffee bar Primavera.  On that particular day I was by myself and went to Hotel Europe accompanied by a book.  I got good service, the interior was luxurious and the airco worked impeccable.  I even saw more women sitting together on the outside terrace of Hotel Europe. 
To be continued.

Going Back

Morgen keren we even terug naar het thuisland van mijn man.  Ik kom beslist terug met heel wat nieuwe verhalen. Albanië is een opwindende plaats, vol met verrassingen.  Het Albanese landschap heeft een verbijsterende, pure schoonheid en de mensen bezitten een ontwapende eenvoud.  Het voelt altijd een beetje alsof ik terugga naar mijn eigen geboortedorp.

Ik post in afwachting het lied 'Volver' (Going Back) gezongen door Estrella Morente.  Pure poëzie. Ik hoorde het de eerste keer in de gelijknamige film van Pedro Almodovar.  Volver is trouwens een prachtige, kleurrijke film.

Tot over twee weken.

Going Back

Tomorrow we return to my man's homeland, just for a little while.  I will definitely return with a lot of new stories. Albania is an exciting place, full of surprises.  The Albanian scenery has an amazing, pure beauty and the people possess a disarming simplicity.  It always feels a little like going back to my own native village.

In anticipation, I post the song 'Volver' (Going Back) sung by Estrella Morente.  Pure poetry. I heard it for the first time in the homonymous movie of Pedro Almodovar.  Volver, by the way, is a wonderful, colorful movie.

See you in two weeks.

Volver - sung by Estrella Morente

I imagine the flickering

of the lights that in the distance

will be marking my return.

They're the same that lit

with their pale reflections

deep hours of pain.

And even though I didn't want to come back,

you always return to your first love.

The quiet street where the echo said,

yours is her life, yours is her love,

under the mocking gaze of the stars

that, with indifference, see me return today.

To return 

with withered face,

the snows of time

has whitened my temples.

To feel ... that life is a sigh

that twenty years is nothing,

that the feverish look,

wandering in the shadows,

looks for you and names you.

To live ...

with the soul clinging

to a sweet memory

that I cry for once more.

I am afraid of the encounter

with the past that returns

to comfort my life.

I am afraid of the nights

that, filled with memories,

shackle my dreams.

But the traveler that flees

sooner or later stops his walking.

And though forgetfulness,

which destroys us all,

has killed my old illusion,

I keep concealed a humble hope

that is my heart's whole fortune.

To live ... 

with the soul clinging

to a sweet memory

that I cry for once more.

Midnight in Paris

Als je van de kunstzinnige, swingende jaren twintig houdt, moet je Midnight in Paris van Woody Allen 

zien.

Inhoud

My favorite spot in Paris : Montmartre

Een succesvolle Hollywood scriptschrijver Gil Pender (Owen Wilson) is samen met zijn vriendin en haar rijke familie op vakantie in Parijs.  Hij droomt ervan daar te leven en literaire werken te schrijven.  Hij is op dat moment bezig met een boek waarin het hoofdpersonage in een 'nostalgia shop' werkt, maar hij krijgt geen enkele steun van de mensen rondom hem. Geplaagd door een gevoel van onzekerheid  weigert hij zijn boek door iemand te laten lezen.

Op een avond wandelt hij alleen naar zijn hotel en verdwaalt.  Wanneer de klok middernacht slaat, komt een oude auto voorbijrijden en de feestvierende inzittenden nodigen hem uit om in te stappen.  Hij komt terecht op een feest waar hij Zelda en Scott Fitzgerald ontmoet en Cole Porter achter de piano 'Let's Fall in Love' brengt.

Hij voelt zich onmiddellijk thuis bij zijn persoonlijke helden.  Elke avond gaat hij naar dezelfde plaats en om klokslag twaalf uur verschijnt de auto weer.  Zo ontmoet hij een lichtgeraakte Ernest Hemingway, een extraverte Gertrude Stein, een trotse Pablo Picasso, een surreële Salvador Dali, een weifelende Luis Bunuel en een avant-gardistische Man Ray.  

Op een avond maakt hij ook kennis met Adriana, de mooie minnares van Picasso, en wordt verliefd.  Wanneer hij uiteindelijk beslist om bij haar te blijven, belanden ze die avond samen in de belle époque.  Adriana voelt zich veel meer thuis tussen Toulouse-Lautrec, Paul Gaugin en Edgar Degas.  Zij beslist te blijven.

Teneergeslagen, maar verrijkt door de ervaringen vindt hij zijn weg terug naar huis en neemt een drastische beslissing.

Gedachten

De film is een lofzang voor Parijs.  De mooiste plekjes van Parijs worden met liefde in beeld gebracht. De situaties en de dialogen staan bol van de gewoonlijke, geslaagde Woody Allen humor.  Owen Wilson geeft een heel eigen interpretatie aan het typische, nerveuze Woody Allen hoofdpersonage. 

De film heeft enkele overeenkomsten met Manhatten, naast Husbands and Wives mijn favoriete film van Woody Allen. De opening van de film is even indrukwekkend en het hoofdpersonage heeft een gelijkaardige identiteitscrisis.  De film is zeker amusant en is doorspekt van interessante bedenkingen over het gevoel van nostalgie.  Midnight in Paris is voor een ongeneeslijke nostalgist een niet te missen film.

Midnight in Paris. Would you like to watch the trailer. Click here.


I Love Paris, Ella Fitzgerald & Cole Porter. A match made in heaven. Click here.


Midnight in Paris

If you are into the artistic, swinging twenties, you definitely have to watch Midnight in Paris by Woody Allen.

Plot

A successful Hollywood scriptwriter Gil Pender (Owen Wilson) is spending his holidays in Paris together with his girlfriend and her family.  He dreams about moving to Paris and writing literary novels.  He has been writing a novel wherein the protagonist works in a 'nostalgia shop', but he gets no support from the people close to him.  Hounded by a feeling of insecurity he refuses to let anyone read his novel.

One night he walks back to his hotel and gets lost.  When the clock strikes midnight, a vintage car pulls up at the side of the road and the partying passengers invite him to get in.  He ends up at a party where he meets Zelda and Scott Fitzgerald and where Cole Porter himself plays 'Let's Fall in Love' on the piano.

He immediately feels at home with his personal heros.  Each night he returns to the same spot and each night at twelve PM sharp the car appears again.  This way he meets a feisty Ernest Hemingway, a extrovert Gertrude Stein, a proud Pablo Picasso, a surreal Salvador Dali, a wavering Bunuel and an avant-garde Man Ray.

One night he also gets acquainted with Adriana, Picasso's beautiful mistress, and falls in love.  When he finally decides to stay with her, they wind up in the belle epoque.  Adriana feels more at home amongst Toulouse-Lautrec, Paul Gaugin and Edgar Degas.  She decides to stay.

Disheartened but enriched by all these experiences he finds his way back home and takes a drastic decision.

Thoughts

April in Paris on the steps in front of the Sacré-Coeur : exhilarating

The movie sings the praises of Paris.  The most gorgeous spots in Paris are beautifully pictured.  The situations and the dialogs are peppered with the usual, funny Woody Allen wit.  Clive Owen brings a whole new version of the typical, nervous Woody Allen main character.

There are some similarities with Manhattan, next to Husbands and Wives my favorite Woody Allen movie. The opening of the movie is as impressive and the main character has a corresponding identity crisis.  The movie is definitely amusing and filled with interesting thoughts on the feeling of nostalgia.  This is definitely a must-see for the incurable nostalgist.

Sous le ciel de Paris, Edith Piaf. Who could explain it better ? Click here.



April in Paris, Sarah Vaughan & Vernon Duke. Just perfect. Click here.

Recipe for Life

Mijn stapel strandboeken ligt al klaar.  Mijn ongeduldige natuur dwong mij alvast eentje te lezen.  Ik koos 'Recipe for Life' van Nicky Pellegrino.

In het boek wordt de wereld van Alice door een schokkende ervaring ondersteboven gehaald.  Ze stopt met haar studie en begint te werken in een restaurant.  Uitgeput en overstuur brengt ze de zomer door met haar vriendin Leila in Villa Rosa, een prachtig huis gelegen op de flanken van een berg aan de schilderachtige, Italiaanse kust.  Deze zomer laat een blijvende indruk na op het leven van de twee vrouwen.  In hun latere leven denken ze nog vaak aan die tijd terug.  In Villa Rosa zullen ze zichzelf en elkaar uiteindelijk terugvinden.

De schrijver beschrijft het plezier in dagelijks koken, de uitdagingen in professioneel koken en het dankbare werk van tuinieren kleurrijk.  Ik begon onmiddellijk mijn mediterrane komkommersalade, een recept wat ik meebracht uit Albanië, te maken.  De schrijfster schets bovendien liefdevol de prachtige omgeving en haar warmhartige bewoners.  Ze gebruikte het dorpje Maratea in Basalicata als model.

In het begin van het boek haalt ze een quote van Steve Jobs aan : 'Your time is limited so don't waste it living someone else's life.'  Deze gedachte is tevens de rode draad door het boek.  Ik kan me daar volledig in vinden en ik heb het boek met plezier gelezen.

Mijn recept voor het leven

300 gram yoghurt

een halve komkommer

twee snufjes zout

drie knoflookteentjes

Schil en rasp de komkommer.  Voeg het zout en de geperste knoflookteentjes toe.  Meng voorzichtig met de yoghurt.  Koud serveren.

Ik laat nu waarschijnlijk beter de schrijfster zelf aan het woord.

My pile of beach books is ready.  However, my impatient nature forced me to read one already.  I chose 'Recipe for Life' by Nicky Pellegrino.

In the book the life of a girl named Alice gets turned upside down by some shocking experience.  She quits college and starts working in a restaurant.  Exhausted and upset she spends the summer together with her friend Leila in Villa Rosa, a gorgeous house built on a mountainside near the picturesque, Italian coast.  This summer changes the girls lives forever.  They will often recall these times.  It is in Villa Rosa where they will finally find themselves and each other again.

The writer describes the pleasures of home cooking, the challenges in professional cooking and the rewarding work of gardening colorfully.  I immediately started preparing my mediterranean cucumber salad, a recipe which I brought with me from Albania.  Moreover she pictures the beautiful surroundings and its warmhearted inhabitants in a loving way.  She modeled the fictitious village after Maratea in Basalicata.

In the beginning of the book she cites Steve Jobs : 'Your time is limited so don't waste it living someone else's life.'  This quote is actually the theme of the book.  This is something I totally agree with and reading this book was a lot of fun.

My Recipe for Life


300 grams of yoghurt
half a cucumber
two pinches of salt
three bulbs of garlic


Peel and grate the cucumber.  Add the salt and crushed garlic.  Mix carefully with the yoghurt.  Serve cold.


It is probably time to let the writer talk for herself now.

I Am Sentimental

Genuine puppy love. They will be together again soon.

Ik kon het niet laten.  Zon of geen zon, ik heb gisteren toch nog even de film Shadows in the Sun bekeken.  Ik kon de mooie kleuren, de geweldige landschappen, de grappige dialogen en de romantische slotscène in een poëtische klaprozenveld niet weerstaan.  Ik was die ontroerende muziek in deze scène vergeten te vermelden gisteren.   

Ik bedoel 'Io che amo solo te' een romantisch, Italiaans liefdeslied uit de jaren zestig dat werd gezongen door Sergio Endrigo.  Zegt het niet alles ? Ja, ik geef het toe : 'I am sentimental.' *

Io che amo solo te - Sergio Endrigo

I, Who Love Only You (English translation of 'Io che amo solo te)

There are people who have had a thousands things

Everything good, everything bad in the world

And I have had only you

And I won't lose you

I won't let you go

To look for new adventures

There are people who love a thousands things

And are lost on the streets of the world

I, who love only you

I will stop myself

I will give you this

What remains of my youth

I have had only you

I won't lose you

I won't let you go

To look for new illusions

Come rain or shine, I just had to watch the movie Shadows in the Sun again yesterday.  I couldn't resist the beautiful colors, the gorgeous scenery, the funny dialogs and the romantic end scene in a poetic poppy field.  I forgot to mention the moving music in this scene.  It gets to me every time.

I mean 'Io che amo solo te' a romantic, Italian love song from the sixties sung by Sergio Endrigo.  Doesn't this song say it all ?  Yes, I admit it : 'I am sentimental.' *

Io che amo solo te - Sergio Endrigo. Click here.

* Funny line from the movie Intolerable Cruelty.

Into the Sun

Het wordt nu eindelijk zomer in regenachtig België.  De zon schijnt al enkele dagen en de straten krijgen zuiderse allures : vrouwen met donkere zonnebrillen en wuivende gewaden schrijden over de voetpaden, auto's rijden met scheurende banden voorbij, kinderen bezetten de speeltuinen en dartele koppels wandelen hand in hand.

Ik verlang nu echt naar de vakantie.  Over twee weken vertrekken we richting Albanië.  Na een 2000 kilometerlange autotocht zit ik dan eindelijk op mijn geliefkoosde terras.  De vele, spelende kinderen zullen voor de nodige drukte zorgen, de warmte zal af en toe ondragelijk zijn, zeker voor een noorderling, maar de avonden zijn altijd zalig.  

Wanneer ik de zuiderse zon teveel mis, kijk ik soms naar de romantische komedie 'Shadows in the Sun'.  De film beurt me altijd op.  In de film heeft een schrijver, Weldon Parish, na de dood van zijn vrouw zijn levenlust verloren.  Al twintig jaar heeft hij niets meer geschreven.  Jeremy, die werkt voor een Londense uitgever, wordt naar Italië gestuurd om daar verandering in te brengen.  Na de nodige misverstanden ontstaat tussen de mannen een intense vriendschap en hun beide levens nemen een ommekeer.

Ik heb de film voor een prikje gekocht.  Ik dacht op dat moment : 'Een film die zich afspeelt in Toscanië  en bovendien met Harvey Keitel ?  Dat kan niet tegenvallen.'  Ik kreeg meer dan ik op hoopte.

Summer has finally arrived in drizzly Belgium.  The sun has been shining for a few days now and the streets are getting some southern allure : women wearing dark shades and waving dresses striding the pavements, cars with shrieking tires driving by, children occupying the playgrounds and frisky couples walking hand in hand.

I really long for the holidays now.  In two weeks we are off to Albania.  After a 2000 kilometer car drive I will be sitting on my favorite terrace at last.  The numerous, playing children will bring the necessary hustle, the heat will be unbearable from time to time, especially for a northern soul, but the evenings are always a delight.

Whenever I miss the southern sun too much, I tend to watch the romantic comedy 'Shadows in the Sun'.  The movie always lifts my spirits.  In the movie a writer named Weldon Parish has lost all joy of life after the death of his wife.  He hasn't written anything for twenty years.  Jeremy, who works for a London publisher, is sent to Italy to change all this.  After the necessary misunderstandings there grows an intense friendship between the men and both their lives are changed for the better.

I bought the movie for a bargain.  At the time I thought : 'A movie set in Toscany and, moreover, with Harvey Keitel ? This cannot be disappointing. I got more than I bargained for.

'Surfacing' Surfacing

'Surfacing' by Margaret Atwood

Deze week was een beetje hectisch.  Vandaar dat er weinig gebeurd is op mijn blog. Tijdens de tramritten naar mijn werk vond ik gelukkig wel de tijd om 'Surfacing' van mijn favoriete Canadese schrijfster Margaret Atwood te lezen.

Surfacing vertelt het verhaal van een verwarde vrouw die samen met haar vriend en een bevriend koppel voor de zoektocht naar haar vermiste vader teruggaat naar de plaats waar ze haar kindertijd doorbracht.  Het verhaal wordt volledig vanuit het oogpunt van deze vrouw, de vertelster, geschreven.  Terwijl ze de speurtocht naar haar vader beschrijft, worden voor de lezer  haar innerlijke strijd om pijnlijke ervaringen uit het verleden te verdringen en de inherente gevolgen blootgelegd.  Langzamerhand ontdekt ze niet alleen haar eigen identiteit en haar eigen waarheid, maar ook die van haar medereizigers.  Ze begrijpt dan dat totaal isolement en met als gevolg totale vervreemding geen oplossing is.  In het slot tracht ze haar eigen rol als persoon en als vrouw in de huidige maatschappij terug te vinden. Het boek sluit evenwel met een open einde af.

Het boek behandelt onderwerpen zoals abortus, huwelijk, seksualiteit, onze relatie met de natuur, milieuproblematiek, persoonlijke identiteit en nationale identiteit.  Alhoewel het boek voor het eerst in 1972 werd uitgegeven, zijn deze onderwerpen tot op heden nog heel actueel en universeel.
Het boek stond al sinds 2006 ongelezen in mijn boekenkast.  Ik had het al een paar keer geopend, maar iets weerhield me steeds om verder te lezen.  Ik ervaarde de ik-vorm in het begin als storend.  Ik besloot het toch nog een keer te proberen en daar ben ik nu blij om.  Het boek beschrijft wondermooi de omgeving van noordelijk Quebec en de persoonlijke groei van het hoofdpersonage.  Margaret Atwood gebruikt zoals altijd haar grappige, maar niets ontziende, scherpe schrijfstijl. Ik denk bijvoorbeeld aan de uitspraken : 'She's my best friend, my best woman friend; I've known her two months.' of 'But I admit I was stupid, stupidity is the same as evil if you judge by the results, and I didn't have any excuses, I was never good at them.'  Dit boek is zeker de moeite waard om te lezen, zoals al haar boeken trouwens.

In onderstaande interview voor One on One praat Margaret Atwood open over haar kindertijd, haar leven als schrijfster en haar rol als milieuactiviste en feministe.  Ik hou van haar grappige, tongue-in-cheek en tegelijkertijd doodernstige manier waarop zij antwoordt.

Uit het interview blijkt ook hoeveel van haar eigen kindertijd in het boek 'Surfacing' zit.

De vertelster in Surfacing gaat terug naar de plaats waar ze haar kindertijd doorbracht.

Het deed me denken aan het mooie, nostalgisch lied 'Flies On The Butter'.  Het refrein beschrijft het verlangen om terug te keren naar de eigen kindertijd zo treffend, maar toch zo schrijnend : 'You can dream about it now and then, but you can't go home again.' Als je het wil beluisteren, klik dan op de link hieronder.

Flies On The Butter by Wynonna and Naomi Judd

This week has been a bit hectic.  That is why nothing much happened on my blog.
Luckily I've found the time on the tube to work to read 'Surfacing' written by my favorite Canadian writer Margaret Atwood.


Surfacing tells the story of a confused woman in search of her missing father who returns together with her boyfriend and a befriended married couple to the place where she spent her childhood.  This woman, the narrator, tells the whole story from her point of view.  While describing her search for her father her inner fight to suppress painful memories and the inherent consequences become more clear to the reader.  Gradually she not only discovers her own identity and her own truth but also those of her companions.   At the end she tries to find her own role as a person and as a woman in today's society.  Nevertheless the book finishes with an open ending. 


The book grapples with subjects like abortion, marriage, sexuality, our relation with nature, environmental problems, personal identity and national identity.  Although the book was first published in 1972, these issues are all still very up-to-date and very universal.
The book had remained unread on my bookshelves since 2006.  I had opened it a few times but something stopped me from reading any further. This unknown 'I' telling the story style bothered me at first. This week I decided to have a go again and I am glad I did.  The book pictures the scenery of northern Quebec and the personal growth of the protagonist beautifully.  Margaret Atwood writes with her usual funny, but ruthless, sharp style.  I recall for instance the lines : 'She's my best friend, my best woman friend; I've known her two months.' or 'But I admit I was stupid, stupidity is the same as evil if you judge by the results and I didn't have any excuses, I was never good at them.'  This book is definitely worth reading, as all her books are for that matter.


In the above posted interview for One on One Margaret Atwood talks openly about her childhood, her life as a female writer and her role as an environmental activist and feminist.  I love her funny, tongue-in-cheek, yet deadly serious way of answering.

This interview also shows how much of her own childhood memories are used for 'Surfacing'.

The female narrator in Surfacing goes back to the place where she spent her childhood.

It reminded me of the beautiful, nostalgic song 'Flies On The Butter'.  The refrain describes the longing to go back to one's own childhood really striking but yet poignant : 'You can dream about it now and then, but you can't go home again.' If you want to listen to it, click on the link above.

The Belgian Good Life

Deze man heeft zich blijkbaar meermaals laten inspireren door de cover van Hitchcock's Vertigo.  Zeg Marieke, wat was er volgens jou eerst in zijn tuin : het schilderij of de cirkelende grasmachine ? ;)



The man in the video partially lost the use of his left arm due to a fall in his son's cellar.  He figured out a way to cut the grass without the use of both arms.  
Busy discussing with his wife when he has to get up,  he nearly misses his chance to stop the lawn mower in time.


Apparently this man was inspired by the cover of Hitchcock's Vertigo more than once.  Say Marieke, what do you think was in the garden first : the painting or the circling lawn mower ? ;)

Porcupines in Love, Given an Improv

Chicago City Limits in 2003

Wanneer je in New York bent, ga dan zeker een improv game bekijken.  In deze theatervorm creëren de spelers ter plaatse hun karakters op basis van suggesties van het publiek. Dit leidt vaak tot hilarische toestanden.

Ik woonde een improvisatie bij in de comedy club Chicago City Limits waarbij de spelers de suggestie 'put holes', een gekend probleem in New York, kregen. Toen was Chicago City Limits dichtbij mijn hotel The Bentley Hotel gelegen.

In de onderstaande improvisatie nemen de spelers deel aan een auditie voor een denkbeeldige musical genaamd 'Verliefde stekelvarkens'.  Actrice Suzanne krijgt de suggestie 'P.E.T.A.' (dierenrechtenorganisatie), acteur Toby krijgt de suggestie 'luid en kwaad' en acteur Jared gebruikt de suggestie 'nerd'.  Geniet !

Improv game 'Auditions' played by Stick Horses in Pants

Whenever you are in New York, make sure to see an improv game.  In this discipline players create their characters based on suggestions coming from the audience.  This often leads to hilarious situations.

I attended an improv in the comedy club Chicago City Limits where players were given the suggestion 'put holes', a well-known issue in New York.  Back then Chicago City Limits was located near my hotel The Bentley Hotel.

In the above posted improvisation the players take part in an audition for a made-up musical called 'Porcupines in Love'.  In this game, actress Suzanne is given the suggestion of P.E.T.A. (People for Ethical Treatment of Animals), actor Toby has the suggestion of being loud and angry and actor Jared uses the suggestion of being a nerd.  Enjoy !

Checkered Cabs and Checkered Street Performers

Toen ik negen jaar geleden - is het al zolang ? - foto's nam van voorbijrijdende taxi's op Park Avenue kwam een man uit een gebouw gestapt en riep : 'I'm ready for my close-up now !' (*)
Dat is wat ik nog het meeste mis : New York humor.



1:07 Let the show begin.  Get a taste of that daring New York wit.  What ?

While taking pictures of passing cabs on Park Avenue nine years ago - has it been that long ? - a man came walking out of a building and shouted : 'I am ready for my close-up now !' (*)
That's what I miss the most : New York wit.


(*) famous line from Sunset Boulevard, a 1950 American film noir