My love for Vincent

Het is al even geleden dat ik in Parijs was. De laatste bezoeken waren eigenlijk meer toeristische rondritten met familie. Reeds maandenlang verlang ik ernaar om op de trappen voor de Sacré Coeur te staan. Het is zo heerlijk om Parijs vanaf Montmartre te bewonderen, Parijs te zien ontwaken door een wit gordijn van prachtige ochtendnevel, Parijs zien schitteren onder een frisse aprilzon met het geroezemoes van jonge artiesten op de achtergrond.

Ik heb geen zin meer om voor de zoveelste keer onder de Eifeltoren te staan. Ik wil een rustig moment vinden op Père Lachaise en in Rue Lepic 54. Hoe verklaar je de wens om tijdens een kort bezoek aan Parijs een begraafplaats en de verblijfplaats van een reeds lang overleden artiest te bezichtigen ? Hier loopt nu niet iedereen warm voor. Rue Lepic 54, Parijse verblijfplaats van Vincent Van Gogh. Vincent Van Gogh, de man die de bijzondere kleuren en de schoonheid van zoveel bloemen liet zien, de peetvader van de zonnebloem, de kunstenaar die intens leefde en geen genoegen nam met minder. Vincent Van Gogh, de man die zei : 'I would rather die of passion than of boredom.' Hoe voorspellend waren zijn woorden.

Om het wachten iets te verlichten, herlas ik het boek 'De muze van Vincent' van Alyson Richman. Hierin verhaalt Richman de laatste zeventig levensdagen van de schilder. Vincent Van Gogh verbleef toen in het Noord-Franse dorp Auvers-sur-Oise. Hij werd daar op vraag van zijn broer Theo behandeld door dokter Gachet. De dochter van deze arts werd zijn muze en  de kunstenaar beleefde zijn meest produktieve periode. In het boek voel je de liefde van de schrijfster voor de schilderkunst.

Dit liefdesverhaal geeft ook heel fijn het beeld weer van de vrouw uit de burgerij op het einde van de negentiende eeuw, met name de mogelijkheden en de belemmeringen die dit milieu met zich meebracht en de rol die de man als vader, echtgenoot of broer hierin meespeelde. Je voelt ook het onbegrip en de afgunst voor een hooggevoelig man, een vrijdenker. Hoe angstaanjagend dat een erkende dokter dit gevoelig genie zonder de nodige kennis over de bijwerkingen van de gebruikte remedies wou 'genezen'.

Vandaar dit lied 'Starry, Starry Night' als ode aan alle creatieve en  alle hooggevoelige mensen. Klik op de titel beneden.

My love for Vincent

It has been a while since I've visited Paris. My last visits were nothing more than sight seeing tours with family. I've been longing to stand on the stairs in front of the Sacré Coeur for months. Montmartre is the perfect spot to look in admiration on Paris, to see Paris come alive through a white curtain of beautiful morning haze, to watch Paris shine beneath an early april sun with the voices of young artists in the background.

I don't feel like standing under the Eifel tower anymore. I want to find some peace of mind at Père Lachaise or Rue Lepic 54. How to explain the urge to visit a cemetery or the last address of a long gone artist while paying a short visit to Paris ? That isn't everybodies cup of cake. Rue Lepic 54, the Parisian home of late Vincent Van Gogh. Vincent Van Gogh, the man that showed us the remarkable colors and beauty of numerous flowers, the godfather of the sunflower, the artist who lived intensely and didn't settle for less. Vincent Van Gogh, the man who said : 'I would rather die of passion than of boredom.' How true his words would become.

To make the waiting more bearable, I reread the book 'The Last Van Gogh' by Alyson Richman. In the book Richman fictionalizes the last seventy days of the painter. Vincent Van Gogh stayed during this period in the Northern French village of Auvers-sur-Oise. Theo Van Gogh asked doctor Gachet to treat his brother Vincent. The doctor's daughter became Vincent's muse and he experienced his most productive period. In the book you can feel the writer's love for the art of painting.

This love story accurately describes the life of a bourgoisie woman at the end of the nineteenth century, that is the possibilities and the impediments that this milieu gave and the role of the man being a father, a husband or a brother. You can feel the lack of understanding and the envy for this highly sensitive man, this free spirit. How scary that a genuine doctor wanted to 'cure' this sensitive genius using natural remedies while lacking a profound knowledge of the effects. 

Hence this song 'Starry, Starry Night' as an ode to all creative and all highly sensitive people. Click on the title below.

Starry, Starry Night by Don McLean


Starry, starry night.
Paint your palette blue and gray,
Look out on a summer's day,
With eyes that know the darkness in my soul.

Shadows on the hills,
Sketch the trees and the daffodils,
Catch the breeze and the winter chills,
In colors on the snowy linen land.

Now I understand what you tried to say to me,
How you suffered for your sanity,
How you tried to set them free.
They would not listen,
They would not known how.
Perhaps they will listen now.

Starry, starry night.
Flaming flowers that brightly blaze,
Swirling clouds in violet haze,
Reflect in Vincent's eyes of China blue.

Colors changing hue,
Morning fields of amber grain,
Weathered faces lined in pain,
Are soothed beneath the artist's loving hand.

Now I understand what you tried to say to me,
How you suffered for your sanity,
How you tried to set them free.
They would not listen,
They did not know how,
Perhaps they'll listen now.

For they could not love you,
But still your love was true.
And when no hope was left in sight,
On that starry, starry night,
You took your life,
As lovers often do.
But I could have told you Vincent,
This world was never meant for one
As beautiful as you.

Starry, starry night.
Portraits hung in empty halls,
Frameless heads on nameless walls,
With eyes that watch the world,
And can't forget.
Like the strangers that you've met,
The ragged men in ragged clothes,
The silver thorn of bloody rose,
Lie crushed and broken on the virgin snow.

Now I think I know what you tried to say to me,
How you suffered for your sanity,
How you tried to set them free.
They would not listen,
They're not listening still,
Perhaps they never will...

Winter Garden

Vorige week las ik 'De wintertuin' van Kristin Hannah. Hannah schrijft heel meeslepende en gevoelige verhalen. Ik heb eigenlijk al haar boeken gelezen, maar werd vooral ontroerd door 'Wie naar de sterren grijpt' en 'De wintertuin'. De wintertuin vertelt over de moeilijke relatie tussen een moeder en haar twee dochters. De dochters voelen zich al heel hun leven door haar onbemind. Dit gevoel heeft een enorme, maar heel verschillende invloed gehad op het leven van de twee zussen. Na de dood van hun vader ontdekken ze uiteindelijk de waarheid.

De moeder blijkt een overlevende van het beleg van Leningrad. Heel haar verdere leven werd ze achtervolgd door die schrijnende ervaring uit het verleden. Tegenover die verschrikkingen staan de schoonheid en de intensiteit van een eerste liefde en het verlangen naar het geluk van een vorig leven. Het verhaal laat zien dat het verleden niet mag doodgezwegen worden.  Overleven is meer dan blijven ademen, overleven is je hart terug openzetten, nooit de hoop opgeven en de balans vinden tussen loslaten en toch dierbare herinneringen bewaren.

Een prachtige documentaire over dit onderwerp is '900 dagen' onder regie van Jessica Gorter. In de documentaire praten echte overlevenden van het beleg van Leningrad over hun ontberingen. Een vrouw vertelt dat ze nog altijd haar mama's handtekening gebruikt. Dit en een foto van haar overleden moeder en overleden zuster zijn voor haar het bewijs dat deze mensen daadwerkelijk geleefd hebben. Het zijn deze schokkende feiten dat Hannah heel goed verwerkt heeft in het boek.

De documentaire '900 dagen' kan je vinden op YouTube.

Winter Garden

Last week I have read 'Winter Garden' by Kristin Hannah. Hannah books carry the reader along. She writes very tender stories. I have actually read all her books, but I was especially moved by 'Firefly Lane' and 'Winter Garden'. Winter Garden tells about the difficult relationship between a mother and her two daughters. The daughters always felt unloved by her. This feeling had an enormous, but very different influence on the lives of the two sisters. Only after the death of their father they discover the truth.

The mother turns out to be a survivor of the blockade of Leningrad. Her whole life she has been haunted by this terrible past experience. Opposite these horrors stand the beauty and the intensity of a first love and the longing for the happiness in a previous life. The story shows that the past may not be ignored. Surviving is more than to keep on breathing, surviving is opening your heart again, never giving up hope and finding this balance between letting go and holding on to precious memories.

A magnificent documentary on this subject is '900 days' by Jessica Gorter. In the documentary survivors of the blockade of Leningrad talk about their suffering. A woman explains that she still uses her mother's signature. To her this and the picture of her dead mother and sister are proof that they have really existed. Shocking facts like this have been brilliantly worked into Hannah's book.

You can find the documentary '900 days' on YouTube. 

Recipe for Life

Mijn stapel strandboeken ligt al klaar.  Mijn ongeduldige natuur dwong mij alvast eentje te lezen.  Ik koos 'Recipe for Life' van Nicky Pellegrino.

In het boek wordt de wereld van Alice door een schokkende ervaring ondersteboven gehaald.  Ze stopt met haar studie en begint te werken in een restaurant.  Uitgeput en overstuur brengt ze de zomer door met haar vriendin Leila in Villa Rosa, een prachtig huis gelegen op de flanken van een berg aan de schilderachtige, Italiaanse kust.  Deze zomer laat een blijvende indruk na op het leven van de twee vrouwen.  In hun latere leven denken ze nog vaak aan die tijd terug.  In Villa Rosa zullen ze zichzelf en elkaar uiteindelijk terugvinden.

De schrijver beschrijft het plezier in dagelijks koken, de uitdagingen in professioneel koken en het dankbare werk van tuinieren kleurrijk.  Ik begon onmiddellijk mijn mediterrane komkommersalade, een recept wat ik meebracht uit Albanië, te maken.  De schrijfster schets bovendien liefdevol de prachtige omgeving en haar warmhartige bewoners.  Ze gebruikte het dorpje Maratea in Basalicata als model.

In het begin van het boek haalt ze een quote van Steve Jobs aan : 'Your time is limited so don't waste it living someone else's life.'  Deze gedachte is tevens de rode draad door het boek.  Ik kan me daar volledig in vinden en ik heb het boek met plezier gelezen.

Mijn recept voor het leven

300 gram yoghurt

een halve komkommer

twee snufjes zout

drie knoflookteentjes

Schil en rasp de komkommer.  Voeg het zout en de geperste knoflookteentjes toe.  Meng voorzichtig met de yoghurt.  Koud serveren.

Ik laat nu waarschijnlijk beter de schrijfster zelf aan het woord.

My pile of beach books is ready.  However, my impatient nature forced me to read one already.  I chose 'Recipe for Life' by Nicky Pellegrino.

In the book the life of a girl named Alice gets turned upside down by some shocking experience.  She quits college and starts working in a restaurant.  Exhausted and upset she spends the summer together with her friend Leila in Villa Rosa, a gorgeous house built on a mountainside near the picturesque, Italian coast.  This summer changes the girls lives forever.  They will often recall these times.  It is in Villa Rosa where they will finally find themselves and each other again.

The writer describes the pleasures of home cooking, the challenges in professional cooking and the rewarding work of gardening colorfully.  I immediately started preparing my mediterranean cucumber salad, a recipe which I brought with me from Albania.  Moreover she pictures the beautiful surroundings and its warmhearted inhabitants in a loving way.  She modeled the fictitious village after Maratea in Basalicata.

In the beginning of the book she cites Steve Jobs : 'Your time is limited so don't waste it living someone else's life.'  This quote is actually the theme of the book.  This is something I totally agree with and reading this book was a lot of fun.

My Recipe for Life


300 grams of yoghurt
half a cucumber
two pinches of salt
three bulbs of garlic


Peel and grate the cucumber.  Add the salt and crushed garlic.  Mix carefully with the yoghurt.  Serve cold.


It is probably time to let the writer talk for herself now.

'Surfacing' Surfacing

'Surfacing' by Margaret Atwood

Deze week was een beetje hectisch.  Vandaar dat er weinig gebeurd is op mijn blog. Tijdens de tramritten naar mijn werk vond ik gelukkig wel de tijd om 'Surfacing' van mijn favoriete Canadese schrijfster Margaret Atwood te lezen.

Surfacing vertelt het verhaal van een verwarde vrouw die samen met haar vriend en een bevriend koppel voor de zoektocht naar haar vermiste vader teruggaat naar de plaats waar ze haar kindertijd doorbracht.  Het verhaal wordt volledig vanuit het oogpunt van deze vrouw, de vertelster, geschreven.  Terwijl ze de speurtocht naar haar vader beschrijft, worden voor de lezer  haar innerlijke strijd om pijnlijke ervaringen uit het verleden te verdringen en de inherente gevolgen blootgelegd.  Langzamerhand ontdekt ze niet alleen haar eigen identiteit en haar eigen waarheid, maar ook die van haar medereizigers.  Ze begrijpt dan dat totaal isolement en met als gevolg totale vervreemding geen oplossing is.  In het slot tracht ze haar eigen rol als persoon en als vrouw in de huidige maatschappij terug te vinden. Het boek sluit evenwel met een open einde af.

Het boek behandelt onderwerpen zoals abortus, huwelijk, seksualiteit, onze relatie met de natuur, milieuproblematiek, persoonlijke identiteit en nationale identiteit.  Alhoewel het boek voor het eerst in 1972 werd uitgegeven, zijn deze onderwerpen tot op heden nog heel actueel en universeel.
Het boek stond al sinds 2006 ongelezen in mijn boekenkast.  Ik had het al een paar keer geopend, maar iets weerhield me steeds om verder te lezen.  Ik ervaarde de ik-vorm in het begin als storend.  Ik besloot het toch nog een keer te proberen en daar ben ik nu blij om.  Het boek beschrijft wondermooi de omgeving van noordelijk Quebec en de persoonlijke groei van het hoofdpersonage.  Margaret Atwood gebruikt zoals altijd haar grappige, maar niets ontziende, scherpe schrijfstijl. Ik denk bijvoorbeeld aan de uitspraken : 'She's my best friend, my best woman friend; I've known her two months.' of 'But I admit I was stupid, stupidity is the same as evil if you judge by the results, and I didn't have any excuses, I was never good at them.'  Dit boek is zeker de moeite waard om te lezen, zoals al haar boeken trouwens.

In onderstaande interview voor One on One praat Margaret Atwood open over haar kindertijd, haar leven als schrijfster en haar rol als milieuactiviste en feministe.  Ik hou van haar grappige, tongue-in-cheek en tegelijkertijd doodernstige manier waarop zij antwoordt.

Uit het interview blijkt ook hoeveel van haar eigen kindertijd in het boek 'Surfacing' zit.

De vertelster in Surfacing gaat terug naar de plaats waar ze haar kindertijd doorbracht.

Het deed me denken aan het mooie, nostalgisch lied 'Flies On The Butter'.  Het refrein beschrijft het verlangen om terug te keren naar de eigen kindertijd zo treffend, maar toch zo schrijnend : 'You can dream about it now and then, but you can't go home again.' Als je het wil beluisteren, klik dan op de link hieronder.

Flies On The Butter by Wynonna and Naomi Judd

This week has been a bit hectic.  That is why nothing much happened on my blog.
Luckily I've found the time on the tube to work to read 'Surfacing' written by my favorite Canadian writer Margaret Atwood.


Surfacing tells the story of a confused woman in search of her missing father who returns together with her boyfriend and a befriended married couple to the place where she spent her childhood.  This woman, the narrator, tells the whole story from her point of view.  While describing her search for her father her inner fight to suppress painful memories and the inherent consequences become more clear to the reader.  Gradually she not only discovers her own identity and her own truth but also those of her companions.   At the end she tries to find her own role as a person and as a woman in today's society.  Nevertheless the book finishes with an open ending. 


The book grapples with subjects like abortion, marriage, sexuality, our relation with nature, environmental problems, personal identity and national identity.  Although the book was first published in 1972, these issues are all still very up-to-date and very universal.
The book had remained unread on my bookshelves since 2006.  I had opened it a few times but something stopped me from reading any further. This unknown 'I' telling the story style bothered me at first. This week I decided to have a go again and I am glad I did.  The book pictures the scenery of northern Quebec and the personal growth of the protagonist beautifully.  Margaret Atwood writes with her usual funny, but ruthless, sharp style.  I recall for instance the lines : 'She's my best friend, my best woman friend; I've known her two months.' or 'But I admit I was stupid, stupidity is the same as evil if you judge by the results and I didn't have any excuses, I was never good at them.'  This book is definitely worth reading, as all her books are for that matter.


In the above posted interview for One on One Margaret Atwood talks openly about her childhood, her life as a female writer and her role as an environmental activist and feminist.  I love her funny, tongue-in-cheek, yet deadly serious way of answering.

This interview also shows how much of her own childhood memories are used for 'Surfacing'.

The female narrator in Surfacing goes back to the place where she spent her childhood.

It reminded me of the beautiful, nostalgic song 'Flies On The Butter'.  The refrain describes the longing to go back to one's own childhood really striking but yet poignant : 'You can dream about it now and then, but you can't go home again.' If you want to listen to it, click on the link above.