Recipe for Life

Mijn stapel strandboeken ligt al klaar.  Mijn ongeduldige natuur dwong mij alvast eentje te lezen.  Ik koos 'Recipe for Life' van Nicky Pellegrino.

In het boek wordt de wereld van Alice door een schokkende ervaring ondersteboven gehaald.  Ze stopt met haar studie en begint te werken in een restaurant.  Uitgeput en overstuur brengt ze de zomer door met haar vriendin Leila in Villa Rosa, een prachtig huis gelegen op de flanken van een berg aan de schilderachtige, Italiaanse kust.  Deze zomer laat een blijvende indruk na op het leven van de twee vrouwen.  In hun latere leven denken ze nog vaak aan die tijd terug.  In Villa Rosa zullen ze zichzelf en elkaar uiteindelijk terugvinden.

De schrijver beschrijft het plezier in dagelijks koken, de uitdagingen in professioneel koken en het dankbare werk van tuinieren kleurrijk.  Ik begon onmiddellijk mijn mediterrane komkommersalade, een recept wat ik meebracht uit Albanië, te maken.  De schrijfster schets bovendien liefdevol de prachtige omgeving en haar warmhartige bewoners.  Ze gebruikte het dorpje Maratea in Basalicata als model.

In het begin van het boek haalt ze een quote van Steve Jobs aan : 'Your time is limited so don't waste it living someone else's life.'  Deze gedachte is tevens de rode draad door het boek.  Ik kan me daar volledig in vinden en ik heb het boek met plezier gelezen.

Mijn recept voor het leven

300 gram yoghurt

een halve komkommer

twee snufjes zout

drie knoflookteentjes

Schil en rasp de komkommer.  Voeg het zout en de geperste knoflookteentjes toe.  Meng voorzichtig met de yoghurt.  Koud serveren.

Ik laat nu waarschijnlijk beter de schrijfster zelf aan het woord.

My pile of beach books is ready.  However, my impatient nature forced me to read one already.  I chose 'Recipe for Life' by Nicky Pellegrino.

In the book the life of a girl named Alice gets turned upside down by some shocking experience.  She quits college and starts working in a restaurant.  Exhausted and upset she spends the summer together with her friend Leila in Villa Rosa, a gorgeous house built on a mountainside near the picturesque, Italian coast.  This summer changes the girls lives forever.  They will often recall these times.  It is in Villa Rosa where they will finally find themselves and each other again.

The writer describes the pleasures of home cooking, the challenges in professional cooking and the rewarding work of gardening colorfully.  I immediately started preparing my mediterranean cucumber salad, a recipe which I brought with me from Albania.  Moreover she pictures the beautiful surroundings and its warmhearted inhabitants in a loving way.  She modeled the fictitious village after Maratea in Basalicata.

In the beginning of the book she cites Steve Jobs : 'Your time is limited so don't waste it living someone else's life.'  This quote is actually the theme of the book.  This is something I totally agree with and reading this book was a lot of fun.

My Recipe for Life


300 grams of yoghurt
half a cucumber
two pinches of salt
three bulbs of garlic


Peel and grate the cucumber.  Add the salt and crushed garlic.  Mix carefully with the yoghurt.  Serve cold.


It is probably time to let the writer talk for herself now.

I Am Sentimental

Genuine puppy love. They will be together again soon.

Ik kon het niet laten.  Zon of geen zon, ik heb gisteren toch nog even de film Shadows in the Sun bekeken.  Ik kon de mooie kleuren, de geweldige landschappen, de grappige dialogen en de romantische slotscène in een poëtische klaprozenveld niet weerstaan.  Ik was die ontroerende muziek in deze scène vergeten te vermelden gisteren.   

Ik bedoel 'Io che amo solo te' een romantisch, Italiaans liefdeslied uit de jaren zestig dat werd gezongen door Sergio Endrigo.  Zegt het niet alles ? Ja, ik geef het toe : 'I am sentimental.' *

Io che amo solo te - Sergio Endrigo

I, Who Love Only You (English translation of 'Io che amo solo te)

There are people who have had a thousands things

Everything good, everything bad in the world

And I have had only you

And I won't lose you

I won't let you go

To look for new adventures

There are people who love a thousands things

And are lost on the streets of the world

I, who love only you

I will stop myself

I will give you this

What remains of my youth

I have had only you

I won't lose you

I won't let you go

To look for new illusions

Come rain or shine, I just had to watch the movie Shadows in the Sun again yesterday.  I couldn't resist the beautiful colors, the gorgeous scenery, the funny dialogs and the romantic end scene in a poetic poppy field.  I forgot to mention the moving music in this scene.  It gets to me every time.

I mean 'Io che amo solo te' a romantic, Italian love song from the sixties sung by Sergio Endrigo.  Doesn't this song say it all ?  Yes, I admit it : 'I am sentimental.' *

Io che amo solo te - Sergio Endrigo. Click here.

* Funny line from the movie Intolerable Cruelty.

Into the Sun

Het wordt nu eindelijk zomer in regenachtig België.  De zon schijnt al enkele dagen en de straten krijgen zuiderse allures : vrouwen met donkere zonnebrillen en wuivende gewaden schrijden over de voetpaden, auto's rijden met scheurende banden voorbij, kinderen bezetten de speeltuinen en dartele koppels wandelen hand in hand.

Ik verlang nu echt naar de vakantie.  Over twee weken vertrekken we richting Albanië.  Na een 2000 kilometerlange autotocht zit ik dan eindelijk op mijn geliefkoosde terras.  De vele, spelende kinderen zullen voor de nodige drukte zorgen, de warmte zal af en toe ondragelijk zijn, zeker voor een noorderling, maar de avonden zijn altijd zalig.  

Wanneer ik de zuiderse zon teveel mis, kijk ik soms naar de romantische komedie 'Shadows in the Sun'.  De film beurt me altijd op.  In de film heeft een schrijver, Weldon Parish, na de dood van zijn vrouw zijn levenlust verloren.  Al twintig jaar heeft hij niets meer geschreven.  Jeremy, die werkt voor een Londense uitgever, wordt naar Italië gestuurd om daar verandering in te brengen.  Na de nodige misverstanden ontstaat tussen de mannen een intense vriendschap en hun beide levens nemen een ommekeer.

Ik heb de film voor een prikje gekocht.  Ik dacht op dat moment : 'Een film die zich afspeelt in Toscanië  en bovendien met Harvey Keitel ?  Dat kan niet tegenvallen.'  Ik kreeg meer dan ik op hoopte.

Summer has finally arrived in drizzly Belgium.  The sun has been shining for a few days now and the streets are getting some southern allure : women wearing dark shades and waving dresses striding the pavements, cars with shrieking tires driving by, children occupying the playgrounds and frisky couples walking hand in hand.

I really long for the holidays now.  In two weeks we are off to Albania.  After a 2000 kilometer car drive I will be sitting on my favorite terrace at last.  The numerous, playing children will bring the necessary hustle, the heat will be unbearable from time to time, especially for a northern soul, but the evenings are always a delight.

Whenever I miss the southern sun too much, I tend to watch the romantic comedy 'Shadows in the Sun'.  The movie always lifts my spirits.  In the movie a writer named Weldon Parish has lost all joy of life after the death of his wife.  He hasn't written anything for twenty years.  Jeremy, who works for a London publisher, is sent to Italy to change all this.  After the necessary misunderstandings there grows an intense friendship between the men and both their lives are changed for the better.

I bought the movie for a bargain.  At the time I thought : 'A movie set in Toscany and, moreover, with Harvey Keitel ? This cannot be disappointing. I got more than I bargained for.

'Surfacing' Surfacing

'Surfacing' by Margaret Atwood

Deze week was een beetje hectisch.  Vandaar dat er weinig gebeurd is op mijn blog. Tijdens de tramritten naar mijn werk vond ik gelukkig wel de tijd om 'Surfacing' van mijn favoriete Canadese schrijfster Margaret Atwood te lezen.

Surfacing vertelt het verhaal van een verwarde vrouw die samen met haar vriend en een bevriend koppel voor de zoektocht naar haar vermiste vader teruggaat naar de plaats waar ze haar kindertijd doorbracht.  Het verhaal wordt volledig vanuit het oogpunt van deze vrouw, de vertelster, geschreven.  Terwijl ze de speurtocht naar haar vader beschrijft, worden voor de lezer  haar innerlijke strijd om pijnlijke ervaringen uit het verleden te verdringen en de inherente gevolgen blootgelegd.  Langzamerhand ontdekt ze niet alleen haar eigen identiteit en haar eigen waarheid, maar ook die van haar medereizigers.  Ze begrijpt dan dat totaal isolement en met als gevolg totale vervreemding geen oplossing is.  In het slot tracht ze haar eigen rol als persoon en als vrouw in de huidige maatschappij terug te vinden. Het boek sluit evenwel met een open einde af.

Het boek behandelt onderwerpen zoals abortus, huwelijk, seksualiteit, onze relatie met de natuur, milieuproblematiek, persoonlijke identiteit en nationale identiteit.  Alhoewel het boek voor het eerst in 1972 werd uitgegeven, zijn deze onderwerpen tot op heden nog heel actueel en universeel.
Het boek stond al sinds 2006 ongelezen in mijn boekenkast.  Ik had het al een paar keer geopend, maar iets weerhield me steeds om verder te lezen.  Ik ervaarde de ik-vorm in het begin als storend.  Ik besloot het toch nog een keer te proberen en daar ben ik nu blij om.  Het boek beschrijft wondermooi de omgeving van noordelijk Quebec en de persoonlijke groei van het hoofdpersonage.  Margaret Atwood gebruikt zoals altijd haar grappige, maar niets ontziende, scherpe schrijfstijl. Ik denk bijvoorbeeld aan de uitspraken : 'She's my best friend, my best woman friend; I've known her two months.' of 'But I admit I was stupid, stupidity is the same as evil if you judge by the results, and I didn't have any excuses, I was never good at them.'  Dit boek is zeker de moeite waard om te lezen, zoals al haar boeken trouwens.

In onderstaande interview voor One on One praat Margaret Atwood open over haar kindertijd, haar leven als schrijfster en haar rol als milieuactiviste en feministe.  Ik hou van haar grappige, tongue-in-cheek en tegelijkertijd doodernstige manier waarop zij antwoordt.

Uit het interview blijkt ook hoeveel van haar eigen kindertijd in het boek 'Surfacing' zit.

De vertelster in Surfacing gaat terug naar de plaats waar ze haar kindertijd doorbracht.

Het deed me denken aan het mooie, nostalgisch lied 'Flies On The Butter'.  Het refrein beschrijft het verlangen om terug te keren naar de eigen kindertijd zo treffend, maar toch zo schrijnend : 'You can dream about it now and then, but you can't go home again.' Als je het wil beluisteren, klik dan op de link hieronder.

Flies On The Butter by Wynonna and Naomi Judd

This week has been a bit hectic.  That is why nothing much happened on my blog.
Luckily I've found the time on the tube to work to read 'Surfacing' written by my favorite Canadian writer Margaret Atwood.


Surfacing tells the story of a confused woman in search of her missing father who returns together with her boyfriend and a befriended married couple to the place where she spent her childhood.  This woman, the narrator, tells the whole story from her point of view.  While describing her search for her father her inner fight to suppress painful memories and the inherent consequences become more clear to the reader.  Gradually she not only discovers her own identity and her own truth but also those of her companions.   At the end she tries to find her own role as a person and as a woman in today's society.  Nevertheless the book finishes with an open ending. 


The book grapples with subjects like abortion, marriage, sexuality, our relation with nature, environmental problems, personal identity and national identity.  Although the book was first published in 1972, these issues are all still very up-to-date and very universal.
The book had remained unread on my bookshelves since 2006.  I had opened it a few times but something stopped me from reading any further. This unknown 'I' telling the story style bothered me at first. This week I decided to have a go again and I am glad I did.  The book pictures the scenery of northern Quebec and the personal growth of the protagonist beautifully.  Margaret Atwood writes with her usual funny, but ruthless, sharp style.  I recall for instance the lines : 'She's my best friend, my best woman friend; I've known her two months.' or 'But I admit I was stupid, stupidity is the same as evil if you judge by the results and I didn't have any excuses, I was never good at them.'  This book is definitely worth reading, as all her books are for that matter.


In the above posted interview for One on One Margaret Atwood talks openly about her childhood, her life as a female writer and her role as an environmental activist and feminist.  I love her funny, tongue-in-cheek, yet deadly serious way of answering.

This interview also shows how much of her own childhood memories are used for 'Surfacing'.

The female narrator in Surfacing goes back to the place where she spent her childhood.

It reminded me of the beautiful, nostalgic song 'Flies On The Butter'.  The refrain describes the longing to go back to one's own childhood really striking but yet poignant : 'You can dream about it now and then, but you can't go home again.' If you want to listen to it, click on the link above.

The Belgian Good Life

Deze man heeft zich blijkbaar meermaals laten inspireren door de cover van Hitchcock's Vertigo.  Zeg Marieke, wat was er volgens jou eerst in zijn tuin : het schilderij of de cirkelende grasmachine ? ;)



The man in the video partially lost the use of his left arm due to a fall in his son's cellar.  He figured out a way to cut the grass without the use of both arms.  
Busy discussing with his wife when he has to get up,  he nearly misses his chance to stop the lawn mower in time.


Apparently this man was inspired by the cover of Hitchcock's Vertigo more than once.  Say Marieke, what do you think was in the garden first : the painting or the circling lawn mower ? ;)

Porcupines in Love, Given an Improv

Chicago City Limits in 2003

Wanneer je in New York bent, ga dan zeker een improv game bekijken.  In deze theatervorm creëren de spelers ter plaatse hun karakters op basis van suggesties van het publiek. Dit leidt vaak tot hilarische toestanden.

Ik woonde een improvisatie bij in de comedy club Chicago City Limits waarbij de spelers de suggestie 'put holes', een gekend probleem in New York, kregen. Toen was Chicago City Limits dichtbij mijn hotel The Bentley Hotel gelegen.

In de onderstaande improvisatie nemen de spelers deel aan een auditie voor een denkbeeldige musical genaamd 'Verliefde stekelvarkens'.  Actrice Suzanne krijgt de suggestie 'P.E.T.A.' (dierenrechtenorganisatie), acteur Toby krijgt de suggestie 'luid en kwaad' en acteur Jared gebruikt de suggestie 'nerd'.  Geniet !

Improv game 'Auditions' played by Stick Horses in Pants

Whenever you are in New York, make sure to see an improv game.  In this discipline players create their characters based on suggestions coming from the audience.  This often leads to hilarious situations.

I attended an improv in the comedy club Chicago City Limits where players were given the suggestion 'put holes', a well-known issue in New York.  Back then Chicago City Limits was located near my hotel The Bentley Hotel.

In the above posted improvisation the players take part in an audition for a made-up musical called 'Porcupines in Love'.  In this game, actress Suzanne is given the suggestion of P.E.T.A. (People for Ethical Treatment of Animals), actor Toby has the suggestion of being loud and angry and actor Jared uses the suggestion of being a nerd.  Enjoy !

Checkered Cabs and Checkered Street Performers

Toen ik negen jaar geleden - is het al zolang ? - foto's nam van voorbijrijdende taxi's op Park Avenue kwam een man uit een gebouw gestapt en riep : 'I'm ready for my close-up now !' (*)
Dat is wat ik nog het meeste mis : New York humor.



1:07 Let the show begin.  Get a taste of that daring New York wit.  What ?

While taking pictures of passing cabs on Park Avenue nine years ago - has it been that long ? - a man came walking out of a building and shouted : 'I am ready for my close-up now !' (*)
That's what I miss the most : New York wit.


(*) famous line from Sunset Boulevard, a 1950 American film noir

The Best Is Yet To Come

'The Best Is Yet To Come'.  Deze woorden beschrijven perfect hoe je je voelt wanneer je door New York loopt.  Achter elke hoek ligt een nieuwe verrassing, een nieuwe ontdekking te wachten.  Zelfs als je een simpele burger gaat eten, word je verrast door de mooie muziek die uit de luidsprekers vloeit.  De rest van de wereld mag dan overstroomd worden door luidruchtige pop, maar in New York weten ze wat goede muziek is.

I love my vintage Telechron alarm clock

Ik kocht een leuk antiek alarmklokje en de LP 'In The Wee Small Hours Of The Morning' van Frank Sinatra, als ode aan mijn eenzame tieneravonden, op een vlooienmarkt in de Tribecabuurt. Ik wandelde verder en ontdekte een uitnodigende pub waar ze lekkere panini's samen met mooie planten verkochten.  Of kwam dit laatste beeld uit een droom ? De naam van deze fusion-zaak was 'Green Room' als ik me goed herinner.  Wat me werkelijk binnenlokte, was de verleidelijke Jazz-muziek die je tot op de straat kon horen.  Ik ging binnen en zag een trio met piano, saxofoon en bas.  De sfeer was onvergetelijk.  Op een bepaald moment nam de uitbaatster een microfoon vast en begon hartverscheurend mooi mee te zingen.  Dat is New York : een stad die barst van talent.

Buiten stonden mensen voor de deuropening te luisteren en de part-time zangeres riep naar een Chinees vrouwtje wat energiek danste op het voetpad : 'Wow, look at her going !'  New York op zijn best. 

Zoekend naar hedendaagse Jazz-cd's luisterde ik die dag voor de eerste keer naar Stacey Kent in de Virgin Megastore op Times Square.  Haar sound brengt me steeds terug naar deze opwindende dag in New York.

'The Best Is Yet To Come'.  These words describe perfectly how it feels to walk the streets of New York.  Behind every corner there is a new surprise, a new discovery waiting.  Even while you are having a simple burger, you are astonished by the beautiful music coming from the speakers.  The rest of the world may be flooded by loud pop music, but New York knows what good music is.

As a tribute to my lonely teenage evenings I bought a lovely antique alarm clock and the LP 'In The Wee Small Hours Of The Morning' by Frank Sinatra at a Tribeca flee market.  I continued and discovered an inviting pub where they sold delicious panini's as well as beautiful plants.  Or did this last image came from a dream ?  The name of this fusion-establishment was 'Green Room' if I recall correctly.  What really lured me inside was the tempting Jazz-music audible in the streets.  I went inside and saw a trio of piano, sax and bass.  The atmosphere was unforgettable.  At a certain moment the landlady took a mike and started singing along amazingly beautiful.  That is New York : a city bursting with talent.

People were standing in front of the door listening and the part-time singer shouted at an old Chinese woman swinging on the pavement: 'Wow, look at her going !'  New York at its finest.

That particular day, while searching for contemporary Jazz CDs, I heard Stacey Kent in the Virgin Megastore on Times Square for the first time.  Her sound always brings back this thrilling day in New York.

I Am a Legal Alien, I Am an European in New York

Het was begin september 2003.  Mijn grote droom was in vervulling gegaan.  Ik was in New York City.  Ik herinnerde me de avonden alleen op mijn kamer terwijl ik luisterde naar New York, New York van Frank Sinatra op een oude lampenradio - ik ben een geboren nostalgist - en heimelijk droomde van mijn eerste wandeling door de straten van 'The Big Apple'.  New York leek me dé plaats waar alles mogelijk was en ik geloofde in de woorden : 'If I can make it there, I'll make it anywhere.' 

Ik werd met het drammende geluid van de airconditioning wakker, zette de televisie aan en hoorde : 'Today, at Rockefeller Plaza, Miss Bette Midler.'  Ik was onmiddellijk klaarwakker en riep tegen mijn reisgezel : 'Kijk.  Bette Midler zingt in de straten van New York.  We moeten ernaar toe.'  Het was echter moeilijk om mijn enthousiasme over te brengen aan mijn medereiziger die dubbel over de WC-bril hing om een vette bagel met smeerkaas kwijt te raken.  Voor we de deur uitgingen, braakte de televisie niet onopgemerkt de volgende woorden uit : 'Tomorrow morning, for NBC studios at Rockefeller Plaza : Sting.'

Mijn reisgenoot was overtuigd dat zo'n beroemdheden niet gratis voor jan en alleman - en zeker niet in New York - stonden te zingen.  De volgende dag sleurde ik hem dus ietwat tegen zijn zin vanaf ons hotel aan de voet van de indrukwekkende Queensboro Bridge door 59th Street, over Fifth Avenue naar Rockefeller Plaza.

Hoe dichter we bij Rockefeller Plaza kwamen, hoe duidelijker we de song 'Send Your Love ' te horen kregen.  'Zie je wel, zie je wel !' zei ik triomferend.

We veroverden een plaatsje een tiental meters van het podium en werden mee opgenomen in het uitzonderlijke decor van duizelingwekkende wolkenkrabbers en een enorme billboard met de tekst : 'Money can't work hard if the person behind it doesn't.'  Ik vroeg me af voor wie deze billboard nu eigenlijk bedoeld was : voor het publiek of voor de artiest ?
Na 'Send Your Love' bracht Sting het gevoelige 'Every Breath You Take'.  Terwijl ik rondom me keek naar het publiek die borden met het hoopvolle woord 'Shalom' vasthielden en ik hoog boven mij de wolkenkrabbers zag toren, was ik werkelijk ontroerd.  Ik kon mijn geluk niet op.  De tranen vloeiden over mijn wangen en na een tijdje zag ik hoe de NBC-camera voor mij hing en inzoomde.  Ik stond daar als aan de grond genageld, mijn kwetsbare moment tentoongespreid voor de ogen van iedereen.

Dat waren waarschijnlijk mijn 'fifteen seconds of fame' in NYC.  Later die dag had ik steeds het gevoel dat iedereen naar mij staarde.  Dit was een raar gevoel in een stad waar mensen gewoonlijk vermijden je aan te kijken.  Misschien keken ze alleen maar naar een zonderlinge vrouw wandelend in de straten van New York.

Als herinnering aan een wonderbaarlijke dag in het opwindende New York verwijs  ik hier naar het prachtige Fragile gebracht door het verrukkelijke combo Sting en Stevie Wonder. Op YouTube te vinden.

Fragile - Sting

If blood will flow when flesh and steel are one

Drying in the colour of the evening sun

Tomorrow's rain will wash the stains away

But something in our minds will always stay

Perhaps this final act was meant

To clinch a lifetime's argument

That nothing comes from violence and nothing ever could

For all those born beneath an angry star

Lest we forget how fragile we are

On and on the rain will fall

Like tears from a star like tears from a star

On and on the rain will say

How fragile we are how fragile we are

On and on the rain will fall

Like tears from a star like tears from a star

On and on the rain will say

How fragile we are how fragile we are

It was the beginning of september 2003.  I saw my big dream realized.  I was in New York City.  I recalled the evenings alone in my room listening to New York, New York by Frank Sinatra on my old lamp radio - I am born a nostalgist - and secretly dreaming of my first stroll on the streets of 'The Big Apple.'  New York seemed to me the place to be, the place where everything was possible and I believed in the lyrics : 'If I can make it there, I'll make it anywhere.'

I woke up hearing the nagging sound of the air conditioning, put on the television and heard : 'Today, at Rockefeller Plaza, Miss Bette Midler.'  I immediately was wide awake and yelled to my travelling companion : 'Look.  Bette Midler is singing on the streets of New York.  We have to go there.'  However, it was quite difficult to convey my enthousiasm to my travelling companion who was hanging over the toilet seat trying to lose a greasy bagel with cream cheese.  But before we went out the door I didn't miss the television saying : 'Tomorrow morning, for NBC studios at Rockefeller Plaza : Sting.'

My fellow companion was convinced that such celebrities wouldn't sing for every one to hear and certainly not in New York.  

So the next day I dragged him from our hotel at the foot of the impressive Queensboro Bridge, along 59th Street, crossing Fifth Avenue to Rockefeller Plaza.  The closer we got to Rockefeller Plaza, the more clearly we could hear the song 'Send Your Love'.  'You see, you see !' I said triumphantly.

We conquered a spot about ten meters from the stage and were submerged by the mind blowing setting of huge skycrapers and an enormous billboard saying : 'Money can't work hard if the person behind it doesn't.'  I wondered who this billboard was for : the crowd or the artist ? 

Following 'Send Your Love' Sting sung the sensitive 'Every Breath You Take'.  Watching people holding a billboard with the hopeful word 'Shalom' written on it and seeing the skycrapers high above my head I was really moved.  I couldn't believe my luck.  Tears poured down my face and a little while later I could see the NBC-camera appearing in front of me and zooming in.  I stood there nailed to the ground, while my fragile moment was exposed, for everybody to see. 

I guess that were my 'fifteen seconds of fame' in NYC.  Later that day I kept on having this feeling that everybody stared at me.  This was a weird feeling to have in a city where people usually avoid to look at you.  Maybe they were only looking at a peculiar woman walking the streets of New York.

As a memory of an amazing day in electrifying New York I refer to  the beautiful Fragile brought by the divine combo Sting and Stevie Wonder. You can find it on YouTube.

Alles blijft hetzelfde, maar anders

Natte droom voor de echte nostalgist.





Everything Stays the Same, but Differently


Wet dream for the real nostalgist.

Nostalgie en passie

Toen ik gisteren mijn gitaar na lange tijd weer vasthield, raakte mijn vingers even de snaren aan en hoorde ik opnieuw het mooie, akoestische geluid.

Het deed me verlangen naar die prachtige Spaanse muziek en het vurige Spaanse temperament.  Ik vond het in dit filmpje.

Luister naar Oro Santo uit de cd 'Mujeres de Agua' van Javier Limon en word betoverd door de nostalgische woorden en de passionele zang van Buika.  Zelfs Javier Limon staart haar in totaal ongeloof en in totale bewondering aan.

Nostalgia and Passion

While holding my guitar after such a long time yesterday, my fingers briefly touched the strings and I heard the beautiful, acoustic sound anew.

It made me long for the wonderful Spanish music and the passionate Spanish nature.  I found it in this clip.

Listen to Oro Santo from the cd 'Mujeres de Agua' of Javier Limon and become enchanted by the nostalgic words and the passionate singing of Buika.  Even Javier Limon gazes at her in total disbelieve and in total admiration.

Mijn ontmoeting met Salvador Dali

Vorig weekend ontdekte ik een oud toegangsticket van El Museo del Prado.  Ik dacht terug aan hoe ik als twintigjarig meisje mijn rugzak vulde en alleen de nachttrein naar Madrid nam.  Ik verbleef bij een Spaanse vriendin die ik een jaar eerder had ontmoet tijdens vrijwilligerswerk in Groningen.  De reis werd een ontdekking van de Spaanse keuken,  het Spaanse temperament, de Madrileense straten en ... de droomwereld van Dali.

De tweede dag van mijn verblijf liep ik in de zinderende hitte naar El Museo del Prado en dwaalde daar door de lange gangen op zoek naar de schilderijen van El Greco.  Plots kwam ik oog in oog te staan met de schatten van Dali.  El Greco was ik eensklaps vergeten.  Ik verloor mezelf in complete verwondering en bewondering voor de surrealistische kunstwerken.  Op dat moment had ik nog geen idee hoe dit treffen mijn smaak en mijn levensvisie zou veranderen.

Ik wandelde op het einde van de dag in totale verrukking naar buiten.  Alles leek anders.

Overal ontdekte ik het absurde surrealisme : in de Spaanse zakenlui die tijdens de lunchpauze in donkerblauwe pakken, schijnbaar sereen, in de verstikkende hitte rondliepen;  in een avondje stappen in een discotheek waar ik torenhoog boven iedereen uitstak; in de ontdekking van de beklijvende film 'The Cook, The Thief, His Wife And Her Lover' van Peter Greeneway in een cinemazaal in het midden van Madrid; in de meisjes die zichzelf verkochten in de lichten van voorbijrijdende auto's en in de woordenwisselingen van mijn vriendin die met de nodige 'hija de puta's' haar mening kenbaar maakte in de verlaten, nachtelijke straten van Madrid.

Het contact met haar is allang verloren, maar mijn reis en de bijhorende ontdekkingen ben ik nooit vergeten.

Dali moved to El Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofia in 1992

Meeting Salvador Dali

Last weekend I discovered an old entrance ticket to El Museo del Prado.  I looked back on how I, as a twenty year old girl,  filled my backpack and took the night train to Madrid.  I stayed at a friend's home who I had met while volunteering in Groningen one year earlier.  The trip became my discovery of the Spanish cuisine, the Spanish nature, the streets of Madrid and ... the dreamworld of Dali.

The second day of my stay I walked in the scorching heat to El Museo del Prado.  I wandered through the long corridors looking for the paintings of El Greco.  Suddenly I was face to face with the treasures of Dali.  I bluntly forgot all about El Greco.  I completely lost myself in astonishment and in admiration for the surrealist works of art.  At that time I didn't have a clue on how this meeting would change my taste and my view on life.

At the end of the day I walked out of the museum in total rapture.  Everything seemed different. 

I discovered the absurd surrealism everywhere : in Spanish businessmen dressed in dark blue suits who walked the streets in the suffocating heat, seemingly undisturbed; in having a night out in a discotheque where I towered over everybody;  in discovering the unsettling movie 'The Cook, The Thief, His Wife And Her Lover' of Peter Greeneway in a cinema in the middle of Madrid;  in seeing girls selling themselves in the lights of passing cars and in hearing my friend fights accompanied by the unavoidable 'hija de puta's' in the deserted, nocturnal streets of Madrid.

I have lost contact with her long ago but I have never forgotten my trip and its disclosures.

Salvador Dali door David Gascoyne


The face of the precipice is black with lovers;
The sun above them is a bag of nails; the spring's
First rivers hide among their hair.
Goliath plunges his hand into the poisoned well
And bows his head and feels my feet walk through his brian.
The children chasing butterflies turn round and see him there
With his hand in the well and my body growing from his head,
And are afraid.  They drop their nets and walk into the wall like smoke.


The smooth plain with its mirrors listens to the cliff
Like a basilisk eating flowers.
And the children, lost in the shadows of the catacombs,
Call to the mirrors for help :
'Strong-bow of salt, cutlass of memory,
Write on my map the name of every river.'


A flock of banners fight their way through the telescoped forest
And fly away like birds towards the sound of roasting meat.
Sand falls into the boiling rivers through the telescopes' mouths
And forms clear drops of acid with petals of whirling flame.
Heraldic animals wade through the asphyxia of planets,
Butterflies burst from their skins and grow long tongues like plants,
The plants play games with a suit of mail like a cloud.


Mirrors write Goliath's name upon my forehead,
While the children are killed in the smoke of the catacombs
And lovers float down from the cliffs like rain.

Salvador Dali in 50's game show 'What's my line ?'