My love for Vincent

Het is al even geleden dat ik in Parijs was. De laatste bezoeken waren eigenlijk meer toeristische rondritten met familie. Reeds maandenlang verlang ik ernaar om op de trappen voor de Sacré Coeur te staan. Het is zo heerlijk om Parijs vanaf Montmartre te bewonderen, Parijs te zien ontwaken door een wit gordijn van prachtige ochtendnevel, Parijs zien schitteren onder een frisse aprilzon met het geroezemoes van jonge artiesten op de achtergrond.

Ik heb geen zin meer om voor de zoveelste keer onder de Eifeltoren te staan. Ik wil een rustig moment vinden op Père Lachaise en in Rue Lepic 54. Hoe verklaar je de wens om tijdens een kort bezoek aan Parijs een begraafplaats en de verblijfplaats van een reeds lang overleden artiest te bezichtigen ? Hier loopt nu niet iedereen warm voor. Rue Lepic 54, Parijse verblijfplaats van Vincent Van Gogh. Vincent Van Gogh, de man die de bijzondere kleuren en de schoonheid van zoveel bloemen liet zien, de peetvader van de zonnebloem, de kunstenaar die intens leefde en geen genoegen nam met minder. Vincent Van Gogh, de man die zei : 'I would rather die of passion than of boredom.' Hoe voorspellend waren zijn woorden.

Om het wachten iets te verlichten, herlas ik het boek 'De muze van Vincent' van Alyson Richman. Hierin verhaalt Richman de laatste zeventig levensdagen van de schilder. Vincent Van Gogh verbleef toen in het Noord-Franse dorp Auvers-sur-Oise. Hij werd daar op vraag van zijn broer Theo behandeld door dokter Gachet. De dochter van deze arts werd zijn muze en  de kunstenaar beleefde zijn meest produktieve periode. In het boek voel je de liefde van de schrijfster voor de schilderkunst.

Dit liefdesverhaal geeft ook heel fijn het beeld weer van de vrouw uit de burgerij op het einde van de negentiende eeuw, met name de mogelijkheden en de belemmeringen die dit milieu met zich meebracht en de rol die de man als vader, echtgenoot of broer hierin meespeelde. Je voelt ook het onbegrip en de afgunst voor een hooggevoelig man, een vrijdenker. Hoe angstaanjagend dat een erkende dokter dit gevoelig genie zonder de nodige kennis over de bijwerkingen van de gebruikte remedies wou 'genezen'.

Vandaar dit lied 'Starry, Starry Night' als ode aan alle creatieve en  alle hooggevoelige mensen. Klik op de titel beneden.

My love for Vincent

It has been a while since I've visited Paris. My last visits were nothing more than sight seeing tours with family. I've been longing to stand on the stairs in front of the Sacré Coeur for months. Montmartre is the perfect spot to look in admiration on Paris, to see Paris come alive through a white curtain of beautiful morning haze, to watch Paris shine beneath an early april sun with the voices of young artists in the background.

I don't feel like standing under the Eifel tower anymore. I want to find some peace of mind at Père Lachaise or Rue Lepic 54. How to explain the urge to visit a cemetery or the last address of a long gone artist while paying a short visit to Paris ? That isn't everybodies cup of cake. Rue Lepic 54, the Parisian home of late Vincent Van Gogh. Vincent Van Gogh, the man that showed us the remarkable colors and beauty of numerous flowers, the godfather of the sunflower, the artist who lived intensely and didn't settle for less. Vincent Van Gogh, the man who said : 'I would rather die of passion than of boredom.' How true his words would become.

To make the waiting more bearable, I reread the book 'The Last Van Gogh' by Alyson Richman. In the book Richman fictionalizes the last seventy days of the painter. Vincent Van Gogh stayed during this period in the Northern French village of Auvers-sur-Oise. Theo Van Gogh asked doctor Gachet to treat his brother Vincent. The doctor's daughter became Vincent's muse and he experienced his most productive period. In the book you can feel the writer's love for the art of painting.

This love story accurately describes the life of a bourgoisie woman at the end of the nineteenth century, that is the possibilities and the impediments that this milieu gave and the role of the man being a father, a husband or a brother. You can feel the lack of understanding and the envy for this highly sensitive man, this free spirit. How scary that a genuine doctor wanted to 'cure' this sensitive genius using natural remedies while lacking a profound knowledge of the effects. 

Hence this song 'Starry, Starry Night' as an ode to all creative and all highly sensitive people. Click on the title below.

Starry, Starry Night by Don McLean


Starry, starry night.
Paint your palette blue and gray,
Look out on a summer's day,
With eyes that know the darkness in my soul.

Shadows on the hills,
Sketch the trees and the daffodils,
Catch the breeze and the winter chills,
In colors on the snowy linen land.

Now I understand what you tried to say to me,
How you suffered for your sanity,
How you tried to set them free.
They would not listen,
They would not known how.
Perhaps they will listen now.

Starry, starry night.
Flaming flowers that brightly blaze,
Swirling clouds in violet haze,
Reflect in Vincent's eyes of China blue.

Colors changing hue,
Morning fields of amber grain,
Weathered faces lined in pain,
Are soothed beneath the artist's loving hand.

Now I understand what you tried to say to me,
How you suffered for your sanity,
How you tried to set them free.
They would not listen,
They did not know how,
Perhaps they'll listen now.

For they could not love you,
But still your love was true.
And when no hope was left in sight,
On that starry, starry night,
You took your life,
As lovers often do.
But I could have told you Vincent,
This world was never meant for one
As beautiful as you.

Starry, starry night.
Portraits hung in empty halls,
Frameless heads on nameless walls,
With eyes that watch the world,
And can't forget.
Like the strangers that you've met,
The ragged men in ragged clothes,
The silver thorn of bloody rose,
Lie crushed and broken on the virgin snow.

Now I think I know what you tried to say to me,
How you suffered for your sanity,
How you tried to set them free.
They would not listen,
They're not listening still,
Perhaps they never will...